Jurek kwam als eerste Tatra binnenstappen in ons huis. Dat gebeurde op 31 mei 2002. Acht weken eerder werd hij als 1 van de 8 geboren bij kennel Biaca Perla in Giethoorn. Bij elk bezoek aan de pups viel hij al op, vanwege een wit vlekje op en in zijn neus en het feit dat hij elke keer Dirk op zocht. Vandaar dat hij het werd want kiezen uit 5 reutjes is echt niet makkelijk.
Niet makkelijk zijn ook de goede woorden wat Jurek’s karakter betrof. Enerzijds konden we lezen en schrijven met hem, ging hij voor je door het vuur en was hij zo ontzettend lief. Anderzijds was hij soms net té beschermend, té waaks, té wijs en eigenwijs en, nou ja, hij was nogal aanwezig. Hij had echt een enorme gebruiksaanwijzing en die hadden we er jammer genoeg niet bij gekregen. We hebben echt een paar jaar nodig gehad om vorm te kunnen geven aan zijn opvoeding en begeleiding en te accepteren dat Jurek was, zoals hij was.
Zo net na anderhalf jarige leeftijd begon hij een aversie te krijgen tegen andere reuen, ondanks een goeie socialisatie en veel omgang met andere honden. De knop ging wat dat betreft bijna van de één op de andere dag om en vanaf die tijd moesten we de hond-hond contacten beperken helaas. Vanaf dat moment brak best wel een moeilijke periode met hem aan want je probeert dergelijk gedrag weer om te buigen en dat liep keer of keer op een teleurstelling uit. Deze vervelende eigenschap heeft hij zijn leven lang bij zich gehad. Ook het feit dat hij echt een harde aanpak nodig had, was wel vervelend.
Natuurlijk zat er onder al die bravoure ook een andere en leuke en hele lieve kant aan hem. Als alles lekker rustig was thuis, dan was het een enorme lieverd met een klein hartje. Uren kon hij kroelen en knuffelen en was hij ontzettend lief en teder. Dol op lieve zachte woordjes was hij en hij gaf dan ook regelmatig ongevraagde kusjes. Hij was ook super intelligent want je kon hem echt alle kanten opsturen. Hij kende zo ontzettend veel commando’s en zeker als dat beloond werd, voerde hij ze graag en met veel inzet uit. Aan een half woord, een handgebaar of een opgetrokken wenkbrauw had hij genoeg. Ook als hij iets wilde, dan gaf hij niet op voordat hij het ook daadwerkelijk gedaan of gekregen had. Als hij verwondingen had, te lange nagels of vuile oren, borstelen e.d., dat soort behandelingen liet hij allemaal rustig gebeuren of je hem nou pijn deed of niet. Maar probeerde niks van hem af te pakken, want dan beet hij je in de vingers als hij de kans kreeg. En als we bezoek hadden probeerde hij ook altijd de rand op te zoeken van het toelaatbare. Een uhh of nee werd dan niet gehoord maar hij had altijd een grote mond nodig om te luisteren. Of je moest tegen hem gaan mopperen, want dat heeft hij altijd vreselijk gevonden.
Hij hield ook niet echt van wandelen als bleek dat we er de vaart in wilden zetten, tenzij de omgeving nieuw voor hem was. Dan liep hij met zijn wijze neus voorop en stond netjes bij elke kruising te wachten tot hij instructies kreeg naar welke kant hij op moest. Scharrelen en snuffelen, dat kon hij uren volhouden. We kunnen wel een boek over hem schrijven, of een gebruiksaanwijzing. We hebben veel beleefd met hem maar ook veel geleerd. Jurek is ruim 12 jaar oud geworden.